Lares trek en Machu Picchu

Na de radiostilte van de afgelopen dagen weer een verslagje van ons. Tijdens de trekking zijn we echt een paar dagen van de buitenwereld afgesloten geweest, nu zitten we weer lekker comfortabel in ons hostal in Cusco.

Op 9 augustus komt aan het begin van de avond onze gids naar het hostal om ons ter voorbereiding van de trek van informatie te voorzien.
Een aardige kerel van halverwege de dertig stelt zich voor als José. De info is helder, in half Spaans half Engels legt hij prima uit wat ons de komende dagen te wachten staat.
Als ik vraag uit hoeveel personen de groep totaal bestaat, wijst hij naar ons beiden. Oké, zojuist heeft hij vertelt dat er naast hemzelf, ook een kok en een paardenman meegaan voor de bagage. Er gaat dus meer "personeel" mee dan klanten!

Na een laatste diner in de stad, gaan we vroeg naar bed. Morgen om 6 uur worden we opgehaald dus een goede nachtrust is wenselijk.
Op 10 augustus stappen we om 6 uur de auto in die ons naar het startpunt van de trekking zal brengen. Eerst nog even de kok ophalen, een jonge, wat verlegen kerel. Onze eerste stop is een redelijk grote stad waar we op de overdekte markt ontbijten.
Na het ontbijt nog twee uurtjes toeren om bij het vertrekpunt te komen, een prachtige rit trouwens.
Bij aankomst in Lares, gaan de kok en de chauffeur met de auto verder om het eerste kamp op te zetten.
Om de Larestrek te beginnen moet je door het complex van de warm- water-baden.
Wat onze gids ook probeert: zelfs als we enkel het complex willen doorsteken om de start te kunnen maken van de trek moeten we betalen.
Tja, vaak ben je afhankelijk van de persoon die achter het loket zit. Met een paar sols betalen zijn we er van af en begint de toer.
Oeps: als we het pad van een afstandje bekijken gaat dit al redelijk steil de berg op, maar na een klim van een kwartiertje gaat het al een stuk minder steil.
We lopen door een glooiend, groen landschap met soms prachtige vergezichten. We passeren een paar boerderijen, lopen door het bos en zelfs doen we een stukje "inca" trail: een door de Inca's aangelegde weg.
Onderweg zien we kuddes grazende Lamas en Alpacas. Allemaal heel super en vooral heel rustig. Je komt zelden iemand tegen.
Na 4 uurtjes bereiken we onze eerste kamp. Op het erf van een huis staan twee koepeltentjes. Op het erf zelf scharrelen wat kippen en lopen paarden los rond.
De organisatie van de trek maakt gebruik van de lokale bewoners om , tegen een kleine vergoeding, kamp te maken. Een volgende groep kampeert weer bij een ander en zo profiteert de bevolking ook van deze toeristische activiteit.
We kunnen gebruik maken van de faciliteiten van het huis: een hokje met voetstappen en een gat als toilet, een gebouwtje zonder verwarming waar we kunnen zitten en de maaltijden zullen gebruiken.
Als we gaan lunchen, kunnen we niet begrijpen hoe de kok dit voor elkaar heeft gekregen. Achter een gordijn heeft hij op twee pitten een hele uitgebreide warme lunch bereidt: echt heel lekker!

Na de lunch hebben we eigenlijk niets anders te doen dan te wachten op het avondeten! Het is om een uur of twee al behoorlijk koud, we overnachten op 3800 meter, en het begint voor het eerst in de vakantie ook flink te regenen. We verblijven dan maar in het gebouwtje, waar het bijna net zo koud is als buiten.
Ook 's avonds serveert de kok een heerlijke maaltijd en als het eten
"gezakt" is , kruipen we in onze tent. Ooit zo begonnen met z'n tweeën in een tentje kamperen in Frankrijk, maar nu in een koepeltentje in de kou: het valt niet mee.

De volgende dag staan we om 6 uur op. Helaas heb ik een slechte nacht gehad en heb ik vreselijk last van mijn maag.
Het ontbijt sla ik over, echt geen behoefte aan. Het begint dus goed, juist op de zwaarste dag van de trek.
Maar we vertrekken en het valt me zwaar. Na een aantal stappen voelt het of iemand in mijn maag stompt. Al niet fijn maar doordat we flink aan het klimmen zijn bemoeilijkt dat ook de ademhaling. Iedere paar minuten moet ik echt even bijkomen. Na een uur komt de gids, die ook wel ziet dat het niet lekker gaat, met de volgende opties:
1 Frank op een ezel en verder
2 terug naar het beginkamp en met de auto naar het eindpunt
3 een alternatieve iets minder zware route.

Om verwarring te voorkomen kies ik zeker niet voor optie 1!
Optie 2: terug naar kamp? Opgeven? Dé denk toch nie!
We gaan dus verder met de minder zware route. Gestaag vervolgen we de weg. Ik neem gewoon de tijd die ik af en toe nodig heb. Soms komen er een paar nieuwsgierige Lamas even kijken wat die gapert aan het doen is. Ik zit lekker in mij uppie bij te komen én te genieten van het uitzicht. Wat is het hier mooi. Beneden ons in het dal uitgestrekte pampas die doorklieft worden door smalle beekjes. Rondom ons: prachtige bergen en heel veel rust. Echt super.
Eindelijk na een aantal pittige uurtjes bereik ook ik de top van de tocht. Op 4400 meter staan we samen even bij te komen. Gelukkig is het vanaf nu alleen nog maar dalen.
Ook de weg naar beneden is weer erg de moeite waard. Na nog een uurtje afdalen kunnen we lunchen, ik sla dit even over en krijg van de kok een speciale thee waar ik best wat van opknap.
Na de lunch verder afdalen en om 4 uur bereiken we het tweede kamp. Iets betere faciliteiten: de wc heeft een pot én een spoelingsmechanisme!
Ook nu heeft de kok iets heel lekkers gemaakt en tevens weer op tijd onder de wol en ook weer : heeeel koud!

De volgende ochtend is onze laatste dag. Als we de tent uitkruipen bemerken we dat er behoorlijk wat ijs op het tentje staat.
Eerst maar eens ontbijten en voor het eerst heb ik weer echt zin in eten en voel ik me gelukkig een stuk fitter.
Na het ontbijt de laatste 15 km richting het eindpunt het stadje Ollantaytambo. Ook nu weer een schitterende route en omdat we redelijk langzaam afdalen worden we niet zo moe.
Als we echter het eindpunt hebben bereikt en afscheid van de kok en onze gids genomen hebben, voelen de benen loodzwaar aan.
Omdat we voldoende tijd hebben voordat we de trein naar Aguas Calientes moeten nemen, doen we even helemaal niks: alleen zitten, bakkie doen, zitten,.....

Aan het eind van de middag nemen we de trein naar Aguas Calientes. een stadje aan de voet van de berg waar Machu Picchu is gelegen.
Bij aankomst op het station van Aguas staat een man van het hostal ons op te wachten: top!
Wel even raar: vanuit het station moet je door de overdekte toeristenmarkt gaan om op de openbare weg te komen!
Na 10 minuten staan we in het hostal, even naar de kamer om de spullen neer te zetten.Dan naar benden om onze gids te ontmoeten die de volgende dag ons wegwijs gaat maken in Muchu Picchu.
In ons groepje ook nog een Nederlands gezin van drie. Als de gids het een en ander heeft uitgelegd komt de hamvraag: hoe laat willen we in Machu Picchu zijn?

Vanuit het stadje gaan busjes die je in een half uurtje naar de ingang brengen. Echter... er gaan zo gigantisch veel toeristen naar boven dat er een wachttijd is van wel anderhalf uur! Dat is even slikken. Dus om 8 uur boven zijn betekent om 6 uur in de rij.
We besluiten met zijn vijven dat we dit toch gaan doen, het is anders doodzonde als je maar een paar uurtjes hebt, want in de middag moeten we weer met de trein richting Cusco vertrekken.

Op 13 augustus staan we 's morgens om 5.45 in een gigantische rij, o jee als we hier maar geen uren staan!
Na tien minuten helemaal geen beweging, gaat de rij nu constant een stukje vooruit.
Om 7.30 het busje in en om 8 uur jawel: stappen we Machu Picchu binnen.

Helaas ik kan gewoon niet beschrijven wat er met je gebeurt als je daar bent. Wat ongelooflijk gaaf om hier te staan. Niet alleen de stad maar ook de omgeving zijn fenomenaal.
We krijgen eerst een rondleiding van onze gids van een uurtje of twee.
Daarna verblijven we zelf nog twee uur op deze bijzondere plek.
Ongelooflijk hoe de Inca's in deze onherbergzame omgeving zo'n geweldige stad hebben kunnen bouwen.
Het wordt in het begin van de middag heel druk en heel warm.
Omdat we ook weer in de rij moeten voor het busje naar beneden
(gelukkig niet zo lang), besluiten we om terug te gaan naar Aguas.
Onder de indruk verlaten we Machu Picchu om een uurtje later in Aguas aan te komen.
We hebben nog even voor we de trein naar Cusco moeten nemen dus gaan we lekker lunchen.

Rond vier uur stappen we in de trein die ons in een paar uurtjes naar Cusco brengt.
Op het station staat onze transfer al te wachten en even later zijn we weer ingecheckt in het vertrouwde hostal.

Vandaag rustig aan gedaan in Cusco, beetje rondgeslingerd én de bustickets voor morgenavond opgehaald.
Dan vertrekken we naar de jungle waar we een dag of vier vertoeven voor
we weer naar Lima gaan.
Dus ook nu een aantal dagen geen verhaal van ons,


Saludos cordiales,

Frank en Renée