SAPA
Blijf op de hoogte en volg Frank en renee
15 Juli 2018 | Vietnam, Ninh Bình
Vandaag nog een dagje Hanoi voordat we vertrekken naar Sapa voor een tweedaagse trekking.
Gisterenavond nog even de stad in geweest. Na wat ronddwalen komen bij de "walkingstreet "van Hanoi. Een aaneenschakeling van eettentjes en cafeetjes. Plotseling, als door een wesp gestoken, worden alle gasten van de stoeltjes gejaagd en in een rap tempo worden alle krukjes opgestapeld en de tafeltjes ingeklapt en ook naar binnen gebracht. Gaat het regenen? onweer of windhoos aanstaande? Niets van dat alles, de politie rijdt door het straatje! Blijkbaar zijn alle terrasjes illegaal en zo gauw er politie aankomt gaat dat als een lopend vuurtje rond. Een ritueel dat waarschijnlijk vaker wordt uitgevoerd.
Als we in een eettentje neerstrijken, bestellen we eten zonder echt te weten wát. Eén van de gerechten ziet er naar mening uit als koeien- of schapenogen. Als ik mijn mening met Renée deel, vergaat haar de lust om het gerecht te proeven. Ik begin er toch maar aan, want wat kan er gebeuren, toch? Het smaakt eigenlijk wel prima. Nieuwsgierig wat het nu was wat ik gegeten heb, vraag ik het aan de dame van het restaurant. In perfect vietnamees krijg ik antwoord, dus maar gevraagd aan een van de andere gasten aan het tafeltje naast ons. Het zijn een soort van eieren. Oke, eieren zonder dooier met een donkere streep ....
Vandaag 11 juli nog wat rondgeslenterd door de stad. Rond een uur of negen in de avond worden we opgehaald om met de sleeper bus naar SAPA te reizen.
De bus heeft zowaar bedden die echter net te klein en ook niet echt comfortabel zijn.
Zoals gewoonlijk doe ik nauwelijks een oog dicht.
12 juli
Om 4 uur in de ochtend komen we aan in Sapa. We mogen nog tot 6 uur in de bus blijven slapen maar ik weet niet hoe snel ik me uit dat kinderbedje moet wringen om eens lekker de benen te kunnen strekken en ik verlaat met een zucht van verlichting de bus.
De ochtend voelt goed aan, heerlijke temperatuur. We zitten hier een stuk hoger dan in Hanoi en het is hier dan ook niet broeierig.
Sapa ziet er niet echt aanlokkelijk uit. Ook al op dit tijdstip schreeuwt de neonreclame van hotels, cafés en wat al niet meer je tegemoet.
Gelukkig slapen we vanavond in een homestay, ver van deze alles behalve aantrekkelijke stad.
Als het rond half zes langzaam licht wordt, duiken van alle kanten kleine vrouwen in klederdracht op die komen kijken of er iemand een trekkjing met hen wil doen.
Ik ben wel door 20 van deze dames aangesproken of ik al een trekking geboekt heb, yes i have!
Wel grappig, al deze vrouwen zijn ongeveer even groot en reiken bij mij amper tot borst hoogte.
Rond zes uur komt onze gids. Een (hoe kan het anders) heel kleine jonge vrouw met kind op haar rug.
Na een lekker ontbijt start onze trekking. Samen met nog zes anderen een Spaans- Deens-en Nederlands stel, begint onze tocht van ongeveer 6 uur.
Langzaam klimmen we via een redelijk steil pad naar het punt waar we kunnen kiezen uit de Easy of the Hard road!
Natuurlijk is de moeilijke route de mooiste dus .... Ik geef aan dat als ik achterop raak, zou zomaar kunnen gebeuren, ze niet op me hoeven te wachten en ik er vanzelf een keer aankom. Al meteen aan het begin van de route is het stevig klimmen, maar wauw wat een mooie, soms bijna letterlijk adembenemende, uitzichten. Hoewel ik zo af en toe wat extra tijd neem om op adem te komen, houd ik de groep redelijk bij. Onze gids is een zorgzaam type en vraagt geregeld of ik wel okay ben. Yes, don't worry I 'am fine.
Groot respect voor de gids. Twintig jaar en nu al twee kinderen. een van
tweeënhalf jaar en een van acht maanden oud. laatsgenoemde nog steeds op de rug van moeder. Ze doet ongeveer drie keer per week een trekking. Met het grootste gemak loopt ze, op slippers, de berg op!
Na een paar uur lopen in een werkelijk hele mooie omgeving, lekker pauzeren en lunchen.
Na het eten kan ik amper de ogen openhouden. Het gebrek aan slaap
(shit bus) en de inspanningen van de ochtend breken me even op.
Het klimwerk zit er echter op nu is het hoofdzakelijk afdalen om bij de homestay te komen. Maar ook dat is pittig. De weg naar beneden is al net zo steil als de weg omhoog en de bovenbenen krijgen het zwaar te verduren. Ook nu maakt het uitzicht heel veel goed. Wat een prachtige omgeving. Schitterend begroeide bergen af en toe afgewisseld met hardgroene rijstterrassen tussen de magnifieke bergen van limestone en
de dalen waar zich een rivier doorheen slingert en waaraan een aantal dorpjes is gelegen.
Kortom: alle spierpijn en vermoeidheid dik en dik waard.
Na een aantal uurtjes dalen, gaan we via een smal pad dwars door de rijstvelden richting de homestay.
Rond halfvier komen we daar aan en wauw ook hier weer een formidabel uitzicht op de bergen: schitterend!!!
Ik had op een primitieve overnachting gerekend. De homestay beschikt echter over warme douches en we hebben zowaar een, zeer eenvoudige, eigen kamer met een echt bed!!!
Na de prima verzorgde warme maaltijd duikt ieder van het gezelschap rond halfacht redelijk gesloopt het bed in.
13 juli
Na bijna twaalf uur onafgebroken rust, begint dag twee van de trekking.
Volgens de gids een makkie vergeleken met de vorige dag.
Gelukkig is dat zo. We hoeven nauwelijks te stijgen en in een aardig tempo wandelen we door dit mooie stukje Vietnam.
Nadat we een bamboebos hebben doorsneden lopen we langs een rivier naar een dorpje waar een waterval is.
Als we een bruggetje willen oversteken gilt een kerel dat we moeten betalen voor de waterval. De man is behoorlijk agressief . Om hem niet verder te provoceren lopen we over de rotsen door het riviertje naar de overkant , behalve .... Renëe.. Zij loopt, zich van geen kwaad bewust over de brug.
De kerel hels.. schreeuwt nog harder en dat terwijl we niet eens naar de waterval gaan. Volgens onze gids komt dat vaker voor met deze kerel die behoorlijk dronken is en zomaar geld vraagt om te voorzien in de benodigde hoeveelheid "happy water"( lokale jenever).
Goed we laten de man verder links liggen, die nog steeds staat te tieren en te vloeken en vervolgen onze weg naar het lunch adres van vandaag tevens het einde van onze trektocht.
Na de lunch worden we met auto naar Ssps gebracht om vandaar uit terug te reizen naar Hanoi.
We hebben een paar prachtige dagen achter de rug.
14 juli
Vandaag staat een excursie naar Halong bay op het programma. Een must see als je hier in Noord Vietnam bent.
We worden keurig op tijd opgehaald en met een busje vol rijden we in drie uur naar de kust.
Halong Bay is beroemd én een UNESCO landschap, vanwege de kalksteenrotsen die recht uit zee verrijzen en een duizendtal eilandjes vormen.
Om al dat moois te zien vaar je met een boot naar een aantal van die eilandjes.
Goed, eenmaal aangekomen bij de haven komen we in een terminal ... onvoorstelbaar druk. Het krioelt er van de mensen. We zijn duidelijk niet de enigen die dit natuurwonder willen aanschouwen.
Ik vrees toch enigszins dat het geheel een iets te grote toeristische trekpleister is.
Helaas komt mijn vrees ook uit.
Nadat we aan boord gaan van een van de schepen en het zilte sop hebben gekozen stikt het werkelijk van de schepen op het water. Honderden schepen die allemaal toeristen vervoeren. Wel heel leuk: aan boord zitten we aan tafel voor de lunch met drie Indiërs. Van één zijn adresgegeven gekregen met de uitnodiging bij hem langs te komen als we weer een keertje in India zijn!!!
Onze eerste stop is een eiland met een grot. Het moet gezegd: de grot is zeker de moeite waard. Helaas loop je hier met drommen mensen doorheen en kun je nauwelijks genieten van de verder zo mooie plek.
Volgende stop: kajakken of in een bootje een stukje varen. Kajakken: vergeet het maar het risico om te slaan is mij te groot. In een bootje dan: Geen denken aan dat ik met 16 man in een frutbootje stap. We slaan dit dus maar over.
Na amper een kwartier is iedereen die wel meeging weer terug op de boot.
Laatste en ergste stop: een eiland waar je kunt gaan zwemmen en/of naar de top van een berg kunt lopen voor het mooie uitzicht.
Ongelooflijk hoeveel mensen in het water lopen te spetteren. Door het omwoelen van de bodem en de veel te grote hoeveelheid mensen op het afgezette stuk zee, lijkt het meer op rioolwater dan zeewater. Het krioelt er van de mensen, druk, druk, druk.
We besluiten dan ook maar de top te "bedwingen" maar na een paar stappen krijg ik bibberknieën ( SAPA SHAKE, vermoed ik) Renee gaat door en komt 20 minuten later weer terug met een paar aardige foto's van de omgeving.
Want dat is wat je met al het gedoe bijna zou vergeten: het is er werkelijk prachtig.
Na een uurtje terugvaren en een paar uurtjes bussen zijn we weer terug in Hanoi voor de laatste overnachting in deze stad.
Halong Bay: zeker de moeite waard, maar of het een must see is????
Morgen verder naar Tam Coc,
je hoort nog van ons
-
16 Juli 2018 - 15:11
Maya:
Leuke verhalen weer, geniet van de nog komende avonturen! -
19 Juli 2018 - 08:41
Maud:
Herkenbaar! Heel mooi in het noorden van Vietnam, geniet er van!
-
19 Juli 2018 - 09:07
Miek Korsmit:
Wat maken jullie machtig veel mee. De schoonheid spettert van het verslag af. Dit is wel een geweldige beleving lijkt. Ik blijf nieuwsgierig naar de verhalen, maar zeker ook naar de foto;s.
Geniet ze!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley